Helga Renders

Sommige ontmoetingen zoek je niet — ze vinden jou.

Een plotselinge stilte. Het gevoel dat je wordt bekeken.

Niet door een mens, maar door iets dat ouder is dan taal. Wilder.

Dit hertachtige wezen verscheen in mijn werk zoals het in een bos zou kunnen verschijnen: geluidloos, zonder waarschuwing, met een blik die niets vraagt, maar alles zegt.

Het raakte iets in mij aan.

Verwondering misschien.

Of het gevoel dat er even een sluier opzij schoof tussen werelden — en ik mocht meekijken.

Ik schilderde het niet als symbool of verhaal.

Ik schilderde het als een echo van dat ene moment:

wanneer de tijd stilvalt, en iets wat er altijd al was je aankijkt.

Mijn werk is geen bestemming.

Het is een doorgang